wiecie, chciałbym umrzeć we śnie, jak mój dziadek. a nie płacząc i wrzeszcząc, jak pasażerowie jego autobusu #heheszki #suchar Główna Dyskusje Najnowsze Społeczności Zaloguj się Hejto

Psalmy 118: 17 Nie umrę, ale żyć będę i głosić dzieła Pańskie. Dzisiaj będziemy patrzeć na modlitwy, aby nie widzieć siebie martwego we śnie. Jako dziecko Boże, nie należy lekceważyć swoich snów, ponieważ sny są dojrzałymi sposobami, w jakie Bóg się z nami komunikuje, diabeł może również atakować nas przez sny. Ofiarą snów możesz być tylko wtedy, gdy nie rozumiesz znaczenia swoich snów. Zrozumienie znaczenia snów jest kluczem do pokonania każdego strzałki wysłane do ciebie przez diabła. Niektóre sny są symboliczne, na przykład sen faraona i króla Nabuchodonazara, gdzie wszystkie są symboliczne. Potrzebujesz mądrości Bożej dzięki mocy Ducha Świętego, aby zrozumieć znaczenie takich snów. Dzisiaj będziemy patrzeć na sens widzenia siebie martwego we śnie i co z tym zrobić. Żaden diabeł nie zwycięży twojego życia w imieniu Jezusa. Znaczenie widzenia siebie martwego we śnie Umrzeć we śnie lub zobaczyć się martwym we śnie, oznacza po prostu śmierć duchową, może to również oznaczać śmierć fizyczną, śmierć ukochanej osoby, śmierć firmy lub pracy, może również oznaczać utratę jakiegoś lub złego szczęście. To wcale nie jest dobry sen, musicie powstać i upomnieć Ducha Śmierci, musicie okryć siebie i wszystkich i wszystko, co macie krwią Jezusa. Musicie nadal składać deklaracje wiary dotyczące waszego życia i przeznaczenia, musicie wciąż odrzucać śmierć i deklarować życie nad sobą i swoimi bliskimi. W tym Kngdom otrzymaliśmy święcenia, abyśmy mieli wiarę w Ewangelię wg Marka 11: 23-24. Nie bój się złych snów, gdy je zrozumiesz, możesz je anulować lub odwrócić. Od dnia dzisiejszego żaden diabeł nie zwycięży twojego życia w imieniu książka pastora Ikechukwu. Dostępne teraz na amazon Modły 1. W imieniu Jezusa wycofuję wszystko, co mnie reprezentuje, z każdego złego ołtarza. 2. Wspomnij o organie, o którym wiesz, że nie zachowuje się tak, jak powinien. Kiedy to zrobisz, zacznij mówić: „Odsuwam cię od każdego złego ołtarza w imię Jezusa”. Powiedz to siedem gorących czasów. 3. Niech wiatr Ducha Świętego zgromadzi teraz wszystkie rozproszone kości w imię Jezusa. 4. Używam krwi Jezusa, aby odwrócić każdą kiepską historię przeszłości dotyczącą mojego życia, w imieniu Jezusa. 5. Odmawiam przyjęcia szatańskiego substytutu mojego przeznaczenia w imieniu Jezusa. 6. W imieniu Jezusa nie daję się uwięzić w klatce wroga dobrych rzeczy. 7. Niech każda trumna wewnętrzna w moim życiu otrzyma ogień Boży i zostanie teraz upieczona w imię Jezusa. 8. Każda moc paraliżująca przeznaczenie, wymodelowana przeciwko mojemu przeznaczeniu, upada i umiera w imieniu Jezusa. 9. Każde odziedziczone ograniczenie zła w jakiejkolwiek dziedzinie mego życia, odejdź teraz, w potężnym imieniu Jezusa. 10. Każdy architekt trumien duchowych, rozkazuję wam upaść i umrzeć w imieniu naszego Pana Jezusa Chrystusa. 11. Każda chmura niepewności, teraz czysta w imię Jezusa. 12. W imieniu Jezusa odmawiam nawrócenia się na żywych trupów. 13. Niech każde zło nałożone na ręce i drżenie rąk złych zostanie unieważnione w imieniu Jezusa. 14. Każda szatańska konsultacja dotycząca mojego życia, zostanie unieważniona w imieniu Jezusa. 15. Każda decyzja podjęta przeciwko mojemu życiu przez duchy czarów, zostanie unieważniona w imieniu Jezusa. 16. Odrzucam przerwane zwycięstwa w każdej dziedzinie mojego życia, w imieniu Jezusa. 17. Każda gwiazda w klatce, uwolnij się teraz w imieniu Jezusa. 18. Moja wyobraźnia i sny nie zostaną wykorzystane przeciwko mnie w imieniu Jezusa. 19. Niech wszystkie zarazki niemocy umrą w imieniu Jezusa. 20. Niech każdy agent choroby umiera w imieniu Jezusa. 21. Ukryte choroby, znikają teraz w imieniu Jezusa. 22. Fontanna dyskomfortu w dowolnej części mego ciała, wyschnij w imię Jezusa. 23. Każdy martwy organ w moim ciele, otrzymaj życie w imieniu Jezusa. 24. Niech moja krew zostanie przelana krwią Jezusa. 25. Każde wewnętrzne zaburzenie w moim ciele, przyjmij porządek w imieniu Jezusa. 26. Każda niemoc, wyjdź ze wszystkimi swoimi korzeniami w imię Jezusa. 27. W imieniu Jezusa wycofuję wszelką świadomą i nieświadomą współpracę z chorobą. 28. Niech wicher Pana rozwali każdy wiatr niemocy w imię Jezusa. 29. Uwalniam moje ciało od wszelkiej klątwy niemocy w imieniu Jezusa. 30. Niech krew Jezusa wypłukuje wszelką złość z mojej krwi w imię Jezusa. 31. Odzyskuję każdy organ mojego ciała z każdego złego ołtarza w imię Jezusa. 32. Pomóż mi, Panie, rozpoznać Twój głos. 33. Panie, gdzie jestem ślepy, daj mi wzrok. 34. Rozkazuję teraz, aby moje obawy wyparowały w imię Jezusa. 35. Zrzucam wszelki ciężar zmartwienia w imię Jezusa. 36. Nie chcę zaplątać się w złych przyjaciół w imię Jezusa. 37. Zrzuciłem każdą przeszkodę, chowając mój postęp w imieniu Jezusa. 38. Niech mój duchowy klimat wyśle ​​terror do obozu wroga w imię Jezusa. 39. Panie, uwolnij mnie od złych słów i złych zdań 40. O Panie, niech wszyscy moi wrogowie zostaną zapakowani w kąt. 41. Wiążę każdego ducha z dżungli i pustyni, działając w dowolnym obszarze mojego życia, w imię Jezusa. 42. O Panie, wybaw mnie znakami i cudami. 43. O Panie, uczyń mnie boskim fenomenem. 44. Niech duchowa przemoc, która dezorientuje wroga, zostanie umieszczona w obozach moich wrogów w imię Jezusa. 45. Niech niebiański ogień rozpali moje życie modlitewne w imię Jezusa. 46. ​​Niech boskie namaszczenie za duchowe przełomy spadnie teraz na mnie, w imieniu Jezusa. 47. Niech mój ołtarz modlitewny zyska moc dziś w imię Jezusa. 48. O Panie, uczyń mnie uzależnionym od modlitwy. 49. Panie, przebacz mi grzech niewdzięczności. 50. Panie Jezu, uczyń dla mnie płonący płomień

Jeśli liczysz na poprawę kondycji swojego psa, rozsądnym rozwiązaniem może być wyznaczenie limitu czasowego. Niestety niewiele psów umiera spokojnie we śnie w domu. Większość osiąga punkt, w którym ich jakość życia jest niezadowalająca i trzeba podjąć decyzję o eutanazji. Co się dzieje, gdy psy umierają […]

o 3 lata starszą kobieta, która ma 29 lat. Jej mankament polega na tym, że w wieku 20 lat została potrącona przez samochód i od tego momentu niema czucia w nogach, więc porusza się na wózku. Jak się z nią kontaktowałem na tinderze to już dobrze wiedziałem jaki mój cel: seks, wykorzystywanie jej "przegranej" pozycji. Po 3 randkach, wyjawiła mi trochę swoich sekretów. - że ma własne mieszkanie - że praktycznie jest 1 osobą od wypadku z którą się spotyka i nawiązuje jakieś relacje. I dobrze, wiem że dziewczyna coś do mnie "czuje" i ma też świadomość tego, że cholernie trudno będzie jej znaleźć partnera będą na wózku, dlatego robi wiele żebym czuł się w tym związku "dobrze" Jak czuje się dobrze: - nie płace za mieszkanie, prąd, media. Dlatego, jestem w stanie odłożyć praktycznie całą moją wypłatę albo na "wkład własny" do mieszkania albo na auto. - Jedzenia też nie kupuje bo wszystko robi to ona, ja tylko gotuje (dawniej ona zamawiała jedzenie. No ale moje gotowanie to kolejna "karta przetargowa" rozczulająca jej serce) - ona całkiem dobrze zarabia, pracuje zdalnie jako UI/UX - No i największy plus, to seks na zawołanie. Czy jestem bardzo złym człowiekiem, jak na obecną chwilę jestem w 100% pewien, że nie chciałbym być do końca życia z taką osobą, tylko maks 3-4 lata żeby sobie odłożyć hajs. Wiem, że na pewno bym chciał mieć kiedyś dzieci a nie wyobrażam sobie posiadania dziecka z osobą jeżdżącą na wózku i choćby tego, że za x lat będę musiał się nią zajmować. --- Kliknij tutaj, aby odpowiedzieć w tym wątku anonimowo Kliknij tutaj, aby wysłać OPowi anonimową wiadomość prywatną ID: #62e2894cc4d073d02fead0ed Post dodany za pomocą skryptu AnonimoweMirkoWyznania ( ) Zaakceptował: karmelkowa Przekaż darowiznę

1. lubiecycki_filmweb. sebasti65 Rozmowa na schodach pod koniec filmu wszystko wyjaśnia. "Zastanawiam się czasem, co bym wolał, żyć jako potwór, czy umrzeć jako porządny człowiek". Jego doktor w tej chwili zrozumiał, co jest grane. Zawołał "Teddy", ale ten nie zareagował dając już dostanie do wiadomości, że jest Laeddisem.

fot. fot. Adobe Stock, Ragemax Gdy na dworze zrobiło się dostatecznie ciepło dla moich starych kości, poczułam się na siłach, by odwiedzić nasz ogródek. Na zawsze pozostanie „nasz”, choć Wacia już przy mnie nie ma. Zmarł latem, nie doczekawszy kolejnej wspólnej wiosny. Mogłam działkę sprzedać, ale nie pozbyłabym się jej za nic w świecie. Pewne decyzje podejmuje się sercem, nie głową. Ogródek kupiliśmy za pierwsze oszczędności. Chociaż w mieszkaniu brakowało tego i owego, oboje pragnęliśmy zrealizować nasze marzenie o własnym kawałku ziemi. – Zasadzimy gruszę i śliwę – planował Wacław. – Zrobimy grządki z marchewką, pietruszką, porem, selerem. Przypomnisz sobie, jak smakuje rosół z warzywami prosto z działki – obiecywałam. Dzieciństwo spędziliśmy na wsi, jednak pracę znaleźliśmy w mieście. Betonowe osiedle mocno odbiegało od tego, co oboje kochaliśmy. – Będzie dobrze – zwykł mówić mój mąż. – Działka da nam namiastkę wsi. – Po prostu przyznaj się, że lubisz grzebać w ziemi – żartowałam. – Lubię. I kocham jej zapach. Lata mijały Postawiliśmy altanę z drewnianym tarasem. Wacio przymocował do niego doniczki, a ja posiałam w nich pachnący groszek. Siadywaliśmy na ławce, piliśmy herbatę i patrzyliśmy, jak groszek rozkwita. Potem obserwowaliśmy z dumą, jak rosną i dojrzewają inne rośliny: kwiaty, warzywa, owoce. Zrobiliśmy miejsce na grill i wysypaliśmy ścieżki żwirkiem, a brzegi wyłożyliśmy kamieniami. Dbaliśmy o ten nasz malutki kawałek wsi jak o własne dziecko, bo stanowił naszą odskocznią od blokowiska. Gdy urodziła się nasza córcia, zabierałam ją na działkę prawie codziennie. Krysia spała w wózku, ja plewiłam grządki. Wacław zrobił piaskownicę i kiedy mała podrosła, lepiła w niej babki. Potem zaczęła się interesować tym, co robimy, i chętnie nam pomagała, w miarę dziecięcych możliwości. Z biegiem czasu działka stała się miejscem pikników dla znajomych i rodziny. Spotykaliśmy się tu w wolnych chwilach, świętując bez okazji. Pamiętam jak dziś. Tamta wiosenna sobota była nad wyraz ciepła. Krysia umówiła się z koleżankami i miała wrócić dopiero wieczorem. My wybraliśmy się z samego rana na działkę. Piliśmy herbatę na tarasie. – Niedługo będzie już można wysiać marchewkę… – wodziłam wzrokiem po niedawno skopanych, pustych jeszcze grządkach. – I rzodkiewki. – Może odmalujemy szopę z narzędziami? – zaproponował mąż. – W markecie jest promocja na impregnat do drewna. Moglibyśmy podjechać, kupić, wrócić i zabrać się do roboty. Dopiliśmy herbatę i pojechaliśmy. Kilka godzin później mieliśmy już pomalowane pół szopy. Starość przyszła niepostrzeżenie Nagle usłyszeliśmy donośny grzmot, a dosłownie chwilę później na ogródek spadły pierwsze krople deszczu. Szybko schowaliśmy impregnat i pobiegliśmy do altanki, by schronić się przed ulewą. Niewinne pierwsze krople deszczu prędko przerodziły się w oberwanie chmury. – Masz ci los! – jęknęłam, siadając ciężko na ławeczce. – I po malowaniu. – Przynajmniej sprawdzimy, czy farba naprawdę nie przepuszcza wody – Wacław jak zwykle patrzył na świat z optymizmem. – Herbatki? – zaproponował, i nie czekając na moją oczywistą odpowiedź, włączył czajnik z wodą. – Piękna burza – westchnął Wacio, spoglądając na niebo. – Piękna, ale groźna… Wzdrygnęłam się, gdy dostrzegłam błyskawicę, a zaraz potem usłyszałam głośny huk grzmotu. Czajnik się wyłączył. Wacio nalał wody do kubków i wrócił na taras. Siedzieliśmy, popijając herbatę i ciesząc się swoim towarzystwem. Wacław trzymał mnie za rękę i gładził wierzch mojej dłoni kciukiem. – A pamiętasz, Halinko, jak Krysia wspięła się na śliwę? – uśmiechnął się. – Urwis… Dobrze, że nie spadła. – Właśnie, bo zejść już nie umiała. – Za to z czereśni zeszła już sama. – Z gruszy też… – mąż spojrzał na mnie czule. – Udała nam się Krysia – dodał, lekko ściskając moją dłoń. Milczeliśmy zgodnie przez dłuższą chwilę, obserwując padający deszcz. – Ile to już wiosennych burz tu przesiedzieliśmy… – westchnął Wacio. – Kto to zliczy? – odparłam, wracając pamięcią do wspomnień. – Wiele. Co roku przynajmniej jedną. – Lubię tak z tobą siedzieć, rozmawiać, milczeć… – mąż uniósł moją dłoń do ust i pocałował. – Ja też, kochanie. Ja też. – Na stare lata będziemy tak sobie siedzieć do woli, patrzeć na kwiaty, drzewa, deszcze, pięknie będzie, zobaczysz – rozmarzył się Wacław. – Na stare lata? Już nie jesteśmy najmłodsi – zaśmiałam się. – Do emerytury jeszcze daleko. Ale gdy już na nią przejdziemy, będziemy tu siedzieć całymi dniami. Tak w ogóle moglibyśmy odświeżyć altanę. I wstawić nową wersalkę. – Odnowić kredens też by się przydało – dodałam. Stary, niemalże zabytkowy kredens był moim ulubionym meblem. To w nim moja mama trzymała talerze i kubki. To w jednej z szuflad zawsze była puszka z ciastkami, za którymi przepadałam. Przewieźliśmy go z Wacławem na działkę po śmierci moich rodziców. Mebel kojarzył mi się z domem pełnym ciepła, miłości, radości. – I kredens – przytaknął Wacław. Burza minęła dopiero wieczorem A my dalej siedzieliśmy na tarasie, otuleni kocem, popijając ciepłą herbatę, jedząc kanapki, snując plany na przyszłość. Tę bliższą i tę emerytalną. Co zrobimy na działce, co wymienimy, co posadzimy, czego już nie będziemy wysiewać, co przytniemy. Czas płynął wraz z kolejnymi porami roku. Krysia dorosła, wyszła za mąż i wyjechała do Norwegii wraz z mężem. Zostaliśmy z Wacławem sami. Nie narzekaliśmy jednak. Kiedy przeszliśmy na upragnioną emeryturę, zabraliśmy się za realizowanie naszych planów co do ogródka i altany. Powoli, bo powoli, w końcu nie mieliśmy już tyle siły co dawniej. Nie tyle co nasz nowy sąsiad… Był mrukliwym, samotnym mężczyzną około czterdziestki, choć wyglądał poważniej. Sprawiał wrażenie gbura, ale miał coś takiego w spojrzeniu, że serce mi ściskało. Wacio mówił, że przypomina mu bezpańskiego psa skrzywdzonego o jeden raz za dużo. Stąd nieufność. Za każdym razem, gdy go widziałam, proponowałam mu herbatę, częstowałam kanapkami czy obiadem upichconym na działkowej kuchence. Czasem nie odmawiał i wtedy się cieszyłam, jakby mi coś dał. Czasem w ramach rewanżu wspierał Wacka w cięższej robocie, jak skopanie ogródka albo obcięcie gałęzi, i wtedy mój mąż klepał go po ramieniu i mówił: „Starość się średnio udała Panu Bogu, więc dzięki ci, synu, za pomoc”. Wtedy nasz sąsiad patrzył spode łba i odchodził takim krokiem, jakby nigdy nie miał wrócić. Ale wracał. Z tym smutnym psim spojrzeniem. Ostatnią naszą wiosenną burzę powitaliśmy jak zwykle na tarasie, z kubkami gorącej herbaty i talerzem kanapek. Trzymając się za ręce, wspominaliśmy minione lata. Nie od razu mogłam tu wrócić – Wiesz, co ci powiem, Halinko? – odezwał się Wacław. – Jestem teraz bardzo szczęśliwy. – Ja też, kochanie. – Właściwie mógłbym już umrzeć – zaśmiał się. – Przestań gadać głupoty – obruszyłam się. – Wiosna w krąg, wszystko budzi się do życia, a ty o umieraniu. Nie wiem, czy już wtedy coś czuł, coś przewidywał... Odszedł cicho, we śnie, z uśmiechem na ustach. Na pogrzeb przyleciała Krysia wraz z rodziną, a ja wciąż nie mogłam uwierzyć, że Wacława już nie ma. Córka chciała mnie zabrać do siebie. Byłam jej wdzięczna, ale odmówiłam. Starych drzew się nie przesadza. Nie przyjmą się w nowym miejscu. Poza tym nie mogłabym zostawić naszego ogródka, choć od śmierci Wacka nie potrafiłam się zmusić, by tam pójść. Martwiłam się, że nasze oczko w głowie zarośnie, zdziczeje, ale nie mogłam się przełamać. Najchętniej nie wychodziłabym w ogóle z domu. Dopiero gdy kolejna wiosna na dobre zagościła na świecie, gdy słońce zaczęło mocniej przygrzewać, nabrałam ochoty na odwiedzenie ogródka. O dziwo, wyglądał naprawdę dobrze. Ktoś się nim zajął podczas mojej nieobecności. Spojrzałam w kierunku sąsiedniej działki. Mężczyzna o smutnych oczach skłonił mi się nieznacznie i uśmiechnął nieśmiało. Czyli to on. Odpowiedziałam ukłonem i uśmiechem. Potem podziękuję mu lepiej. Teraz nie byłam w stanie rozmawiać. Nie powstrzymałabym się od łez. Niemniej jak raz się zdecydowałam, zaglądałam na działkę coraz częściej. Grzebanie w ziemi pomogło na smutek. Cicha obecność sąsiada także. Tego dnia spadł deszcz. Zaparzyłam herbatę, usiadłam na tarasie i spojrzałam na grządki. Zamyśliłam się. Błyskawica rozdarła niebo, niedługo potem rozbrzmiał głośny grzmot. – Pierwsza wiosenna burza w tym roku – mruknęłam pod nosem. Zatęskniłam za Wacławem, za jego towarzystwem. – Nie wiem, jak długo dam radę sama... Skąd brać siły… Nie myślałam tylko o ogródku. Nagle zdało mi się, że czuję delikatny dotyk. Znajomy. Boleśnie znajomy, zarazem krzepiący. Bardzo to przypominało sposób, w jaki Wacio trzymał mnie za rękę i gładził wierzch mojej dłoni kciukiem. A wiatr przyniósł odpowiedź. „Poradzisz sobie. Pan Bezpański ci pomoże, nawet nie musisz prosić. Lubi cię, właściwie tylko ciebie, mnie zaledwie tolerował. Zaopiekuj się nim, a on zaopiekuje się tobą”. – A ty? „Ja będę wracać do ciebie z każdą wiosenną burzą”. – Dobrze. Będę czekała, kochanie. Czytaj także:„Tajemniczy nieznajomy wyrwał mnie na parkiet i wirowaliśmy w tańcu do rana. Mój mąż dalej smacznie spał”„Kumpel męża rozpanoszył się w naszym domu. Postanowiłam wykurzyć szkodnika przy pomocy zgorzkniałej starszej siostry”„Od zawsze miałem chrapkę na żonę przyjaciela. Gdy tylko się rozwiedli, Nina wpadła w moje sidła”

jak umrzeć we snie